💭 Powrót do przeszłości...💭

Bożur!

Ostatnio dużo mówi się o tym, jaka Awataria nie była cudowna lata temu. Trudno się z tym nie zgodzić. Awataria była kiedyś fantastyczną (choć nadal taka jest) gierką, na  której praktycznie się wychowałam. Z tego względu uznałam, że ciekawie będzie swoiście ,,cofnąć się do przeszłości'' i powspominać stare czasy oraz to – jaka w moim odczuciu była kiedyś gra.

Wszystko zaczęło się, kiedy pewnego letniego dnia razem z moją kuzynką Olgą próbowałyśmy okradać ludziom konta na MovieStarPlanet. Pamiętam, że wspomniała ona wtedy o grze, która nosiła wdzięczną nazwę - Awataria. Niestety na długo potem o niej zapomniałam… Dopiero w jakiś randomowy dzień, przypomniałam sobie o czymś, co w mniemaniu mojej kuzynki było świetnym sposobem na zabicie czasu. Wygooglowałam zatem Awatarie i zaczęłam grać, uprzednio zakładając konto na nk. Miałam wtedy może osiem, albo dziewięć lat. Prawdę mówiąc sama nie pamiętam, kiedy dokładnie dołączyłam to tejże społeczności, aczkolwiek mojego początkowego awatara pamiętam do dziś.

                                               

Twarz mojej awatarki wyglądała na początku mniej więcej tak. Do tej pory mam przed oczami tą najjaśniejszą z możliwych karnacji, podczas gdy na awie szalała  pandemia murzynów. Co do nicku – było to zwykłe i proste ,,Sara’’. Wydaje mi się, że podczas tworzenia postaci oglądałam serial ,,Przygody Sary Jane’’ i jako mało kreatywne dziecko – przepisałam nazwę. Awataria od razu bardzo mi się spodobała. Większość czasu przewalałam na granie w nią. Szczególnie polubiłam  wydarzenia typu ,,szkoła’’ (bądź inne takie, gdzie każdy odgrywa jakąś role).

W międzyczasie nastąpiła faza na dzieciaki w parku, więc założyłam sobie drugie konto, którego nick brzmiał ,,Słodka Pysia’’. Był to wtedy taki typowy dzieciak, który wciskał każdemu historyjkę o tym, jak matka potwornie go skrzywdziła i nie ma obecnie dachu nad głową. Niemiej jednak szybko znudziła mi się zabawa w rodzinkę.

Wiem, że dziwnie to zabrzmi, ale wtedy grałam w przeświadczeniu, że wartość gracza określają włosy jaki nosi. To mega pokręcone, ale wówczas dziesięcioletnie dziecko miało doprawdy dziwne pomysły i spojrzenie na świat. W końcu po długich miesiącach gry – udało mi się uzbierać na moje pierwsze włosy za G.

Czułam przepełniającą mnie euforie, kiedy w tych (nie)ślicznych włosach przemierzałam lokacje na awatarii. Mimo ósmego levela i zaledwie 800 punktów imidżu – uważałam się za jakąś niemożliwie bogatą osobę. Sposób na G wtedy istniał, lecz ja za żadne skarby nie potrafiłam zrozumieć, o co w nim chodzi. Byłam po prostu w głębokiej dupie, jeśli chodzi o zarabianie złotych monet. Po pewnym czasie w końcu zapoznałam się z haremowych życiem. Jak tylko zobaczyłam te kolorowe suknie sułtanek i wielkie korony – przez moją głowę przeszła myśl: ,,O kurde, co za eliciary’’. Niestety brak umiejętności robienia G przełożył się na to, iż nie mogłam dołączyć do haremu, aczkolwiek tak mi się owe ,,życie’’ spodobało, że postanowiłam obejrzeć wszystkie odcinki Wspaniałego Stulecia, którego fanką jestem do dziś.

Mijały lata, a ja wciąż byłam szczęśliwą graczką z ósmym (nie chciało mi się wtedy marnować czasu na robienie zadań) poziomem i niewielką szafą…

                                             …Ale wtedy zdarzył się cud…

Chwała Bogu! Po pewnym czasie w końcu pojęłam, jak funkcjonuje to całe robienie goldów. Poczułam wtedy, że moja awatarka narodziła się na nowo... A wraz z nią również ja.

Rozpoczął się dla mnie okres, w którym goldami trzaskałam na prawo i lewo. Kupowałam ubrania, meble i vipy. W końcu mogłam zakupić taką eliciarską twarz, dzięki której  czułam się niczym jakaś królowa gry. Nareszcie zaczęłam grać na poważnie. W międzyczasie, też kilka razy byłam w haremie, co zawsze chciałam zrobić, kiedy jeszcze G nie było moją mocną stroną.

Teraz jestem już graczem z dość sporym stażem. Nie da się zaprzeczyć, że Awataria stała się dla mnie dość istotna, gdyż spędziłam na niej naprawdę sporo czasu. Czy można mnie nazwać totalnym nołlajfem, który nic nie robi tylko pyka sobie w jakąś gierkę?

Myślę, że tak, ale mimo wszystko – nie wstydzę się tego, bo poznałam tutaj mnóstwo cudownym ludzi, z którymi wręcz ubóstwiam spędzać czas. Mam nadzieję, że każdy z Was w mniejszym, bądź większym stopniu znalazł na Awatarii to, czego szukał. Przyjaźń? Bogactwo? A może jeszcze coś innego?

Podzielcie się swoimi przemyśleniami w komentarzach.

Cześć!

//Leviatan